فلکسايد معجزه نمي‌کند

اگر شما تعدادي ازدندان‌هايتان را از دست داده‌ باشيد، دندانپزشکان به شما دست دندان‌هاي تکه‌اي (پارسيل) و يا ايمپلنت را توصيه مي‌کنند. ولي کداميک از اين روش‌ها براي چه کساني مناسب‌ترند؟ با دکتر محمد دشتي، رياست کنگره متخصصان پروتزهاي دنداني که در آذر ماه امسال برگزار مي‌شود و عضو هيات علمي دانشگاه آزاد اسلامي هستند، درباره انواع جايگزيني دندان‌هاي از دست رفته وقتي هنوز شما تعدادي دندان داريد به گفتگو نشسته‌ايم.
در زمان‌هاي مختلف، ايده‌هاي گوناگوني براي روبه‌رويي با مشکلات بيماران با پروتزهاي پارسيل متحرک ارايه شده است اما تنها آن گروه از درمان‌ها توانسته‌اند جاي خود را در دندانپزشکي پيدا کنند که پيرو اصول علمي بيومکانيک و فيزيولوژيک بوده‌اند. پارسيل‌هاي متحرک داراي اجزا گوناگوني مي‌باشند که همه اين اجزاي توسط يک اتصال دهنده اصلي به هم مربوط مي‌شوند. خصوصيت بسيار مهم اتصال‌دهنده اصلي، غيرقابل انعطاف‌ بودن آن است که موجب مي‌شود که نيروهاي وارده به يک قسمت به گونه‌اي همگن به ديگر بخش‌ها منتقل شود و به بافت‌هاي دهان کمترين آسيب را برساند. هنگامي که اين خاصيت از پارسيل گرفته شود، بافت‌هاي زيرين بر اثر فشارهاي جويدن دچار تخريب مي‌شوند. به هر حال، در موارد خاص و به گونه موقت برخي از اين روش‌ها با تجويز دندانپزشک مورد استفاده قرار مي‌گيرند.
پروتزهاي پارسيل هنگامي کاربرد دارند که بيمار تعدادي از دندان‌هايش را از دست داده باشد. اين پروتزها معمولا داراي يک اسکلت فلزي از جنس کروم- کبالت هستند که فلزي سبک و در عين حال بسيار سخت و غيرقابل انعطاف‌ مي‌باشد. اصول علمي که در پارسيل رعايت مي‌شود، موجب مي‌شود که هنگام غذا خوردن و در حرکات مختلف فک، به بافت لثه، دندان‌ها و ساير اجزاي فک و دهان آسيبي نرسد. به دليل متحرک بودن پارسيل، بيمار مي‌تواند آن را پس از هر غذا خارج نموده و بدون نياز به وسايل پيچيده، بهداشت را کاملا رعايت کند. بررسي‌هاي علمي نشان داده است که در صورتي که پارسيل متحرک به گونه صحيح ساخته شده باشد و بيمار نيز به خوبي از آن مراقبت کند، يک درمان بلندمدت و قابل اعتماد مي‌باشد.
بيماراني که تعدادي از دندان‌هاي خود را از دست مي‌دهند و به دلايل اقتصادي يا پزشکي امکان بهره‌گيري از ايمپلنت‌هاي دنداني را ندارند، کانديدهاي مناسبي براي پارسيل مي‌باشند. به ويژه اينکه اين درمان، يک درمان برگشت‌پذير است و نيازي به تراش وسيع و آسيب زدن به دندان‌ها ندارند. چه بسا که همين اشخاص پس از مدتي استفاده از پارسيل، بتوانند شرايط مناسب براي دريافت ايمپلنت را به دست آورده و نوع درمان خود را عوض ‌کنند. بيماراني که حالت تهوع شديد دارند و يا بهداشت خودداري رعايت نمي‌کنند ازجمله کساني هستند که براي درمان پارسيل مناسب نمي‌باشند.

بهترين روش جايگزيني پارسيل متحرک، ايمپلنت‌هاي دنداني است. هر درمان ديگري در اين دوره از علم دندانپزشکي، تهاجمي شمرده مي‌شود. اين نکته جالبي است. يعني درست برعکس آنچه که باور عموم است، اين نوع درمان نه تنها با پيشرفت علم و تکنولوژي‌هاي جديد منسوخ نشده بلکه استفاده از آن به دلايلي که گفته شد، توجيه بيشتري يافته است.
در طرح درمان پارسيل، مساله زيبايي اهميت بسياري دارد. مي‌توان با قرار دادن اجزاي پارسيل از جمله گيره‌هاي فلزي (با همان کلاسپ) در محل‌هايي که دور از ديد هستند، زيبايي مناسبي به دست آورد. امروزه بحث کلاسپ‌هاي شفاف، روش قابل قبولي را در مواردي با حساسيت بالاي زيبايي ارايه داده است که مي‌توان آن را در موارد انتخابي استفاده کرد.
در اکثر موارد، يک دندانپزشک عمومي به خوبي مي‌تواند درمان پارسيل را انجام دهد و تصميم‌گيري براي آنکه آيا بيمار بهتر است نزد متخصص برود يا خير، به عهده دندانپزشک عمومي مي‌باشد. زماني که دندان‌هاي باقي‌مانده دچار تخريب و يا سايش شديد شده‌اند و ارتفاع عمودي صورت کاهش پيدا کرده از جمله مواردي است که يک متخصص پروتز (يا پروستودونتيست) آمادگي بيشتري براي درمان آن دارد. به هرصورت درمان پارسيل يک درمان جامع بوده و معمولا نياز به آماد‌ه‌سازي‌هاي بافت سخت و نرم ما دارد. در اين مسير ممکن است نياز به درمان ريشه، درمان لثه، ترميم دندان‌ها، خارج کردن بعضي دندان‌هاي غيرقابل استفاده و روکش ثابت و غيره داشته باشيم و احتمال ارجاع به چند متخصص وجود دارد. مهم نتيجه درمان مي‌باشد و در بسياري از موارد کار تيمي نتيجه مطلوب‌تري خواهد داشت.
منبع:www.salamat.com
/ج